Rozdział 1

Hej ! Oto pierwszy rozdział. Bardzo proszę o komentarz odnoszący się do notki, bo bardzo chcę wiedzieć czy moje pisanie ma sens, czy ta historia was w ogóle interesuje :) 

Pierwszy września. To dziś wracam na siódmy rok do Hogwartu. Trzy miesiące temu rozegrała się Wielka Bitwa o Hogwart, podczas której Harry Potter pokonał Voldemorta. Od tego czasu nasza Święta Trójca jeszcze bardziej się ze sobą zżyła ( o ile to możliwe), Ron poprosił mnie, abym została jego dziewczyną a Harry wreszcie jest z Ginny. Właśnie znajduje się na peronie 9 i 3/4 .Nie mogę się już doczekać spotkania z resztą. O właśnie idą!

-Harry! Ginny! Ron!- krzyknęłam do przyjaciół.

-Hermiona!- krzyknęli wszyscy.

-Tak bardzo za wami tęskniłam, mimo, że spędziliśmy razem całe wakacje.- powiedziałam i przytuliłam każdego z nich po kolei a Ron’owi dałam całusa w policzek na co on się zarumienił. Właściwie to dziwne, bo jesteśmy parą już prawie od trzech miesięcy a on ciągle rumieni się jak burak, kiedy tylko się do niego zbliżę, aby np. go pocałować w policzek przy innych.

-My za tobą też Mionuś.- powiedziała Ginny- Już nie mogę się doczekać tego roku szkolnego, no bo skoro nie ma już Voldemorta to jesteśmy wolni.

-No właśnie, nie ma Voldemorta, ale jest Severus-Nie-Myjący-Włosów-Ale-Kochający-Dręczyć –Gryffonów-Snape ! – krzyknął Ron – zobaczycie on nam w tym roku nie odpuści, tegoroczne eliksiry to będzie jakiś koszmar !

-Nie będzie tak źle Ron jeśli w tym roku wykażesz choć minimalną chęć do nauki-zaśmiałam się.

-No tak, ja wiem, że ty uwielbiasz każdy przedmiot, ale nie pomagasz mi- stwierdził Ron rumieniąc się.

-Ja wiem, że miło się rozmawia tu na stacji, ale pociąg zaraz nam odjedzie ! –krzyknęła Ginny, gdyż wszyscy oprócz nas byli już w pociągu. Szybko rzuciliśmy się, więc do drzwi i zajęliśmy przedział gdzie siedziała Luna, Neviil, Parvati Patil i Lavender Brown, swoją drogą ta ostatnia niepocieszona, że Ron jest ze mną. Jednak ja się tym nie przejmuję, gdyż ten rok zapowiada się obiecująco i nikt mi tego nie zniszczy.

 Z takim pozytywnym nastawieniem udałam się wraz z Ron’em na zebranie Prefektów do profesor McGonagall. Byli tam już wszyscy łącznie z Malfoy’em i Parkinson, cudownie ! Po tym jak McGonagall rozdzieliła dyżury, które –o zgrozo!- Gryffoni będą dzielić ze Ślizgonami w ramach pojednania domów wyprosiła pozostałych uczniów a zostawiła mnie i Malfoy’a.

-Moi drodzy! Wam chcę powierzyć bardzo ważne zadanie a mianowicie zostajecie Prefektmi Naczelnymi. Waszymi obowiązkami będzie oprócz patrolowania korytarzy organizacja różnych przyjęć oraz jednego najważniejszego jakim będzie Bal Szkół, podczas którego zjawią się uczniowie Durmstrangu i z  Beauxbatons.- kiedy się dowiedziałam, ze mam spędzić z tą fretką tyle czasu mój pozytywny humor gdzieś wyparował…

-Co ?! Czy Pani postradała zmysły ?- krzyczał Malfoy, tak jego dobry humor i irytujący uśmieszek też w jednej chwili zniknęły.

-Panie Malfoy gratuluję, za obrazę nauczyciela dostaje pan na powitanie -15 punktów dla Slitherinu-odpowiedziała profesorka i zniknęła.

-A więc mamy…

-Nie zaczyna się zdania od a więc – upomniałam Malfoy’a, no co ten się ciutkę zbulwersował.

-Nie pouczaj mnie ty…- przerwał w jednej chwili Tleniony, jakby słowo szlama nie mogło przejść mu przez gardło.

-Tak,tak, ja wiem, że ty jesteś tak niesamowicie wyjątkowy, bo jesteś arystokrata ale daruj sobie gadkę, że jestem tylko szlamą- zbulwersowałam się mimo wszystko.

-Właściwie to nie to chciałam powiedzieć – stwierdził chłopak, na co ja uniosłam pytająco brew.

-Jesteś szlamą, która chodzi z największą łajzą w tej szkole-stwierdził i wygiął usta w złośliwym uśmiechu.

-Wiesz co, może daruj sobie, wojna się skończyła a ty dalej nie możesz pojąć, że czystość krwi nie ma znaczenia- teraz naprawdę byłam już zła, bo nie lubiłam kiedy mnie wyzywał, ale poniżej nawet jego godności był komentarz o Ronie.

-Mów co chcesz, ale taka jest prawda. Nawet on na Ciebie nie zasługuje-i po tych słowach wyszedł pozostawiając mnie w osłupieniu z buzią szeroko otwartą. Czy Draco Malfoy właśnie stwierdził, że jestem za dobra dla Rona ?  Z tą myślą wróciłam do przyjaciół.

Jestem idiotą-myślałem sobie-jak mogłem powiedzieć Granger, że jest za dobra dla Wiewióra. Owszem stała się bardzo ładna, ale przecież nie musiała wiedzieć, że ja tak myślę. Kurdę, nowy rok dopiero się zaczął a mi już odbija. Chyba będą musiał skorzystać z pomocy Wujka Zabbiniego i cioci Ognistej Whisky.

Po skończonym przydziale pierwszorocznych i rozpoczęła się uczta powitalna. Na stolach była masa przepysznego jedzenia, zaczynając od sałatek a kończąc na wymyślnych daniach mięsnych. Kiedy wszyscy siedzieliśmy wygodnie dyrektor Dumbledor rozpoczął swoją coroczną mowę :

-Moi Kochani uczniowie! Witam was w waszym  kolejnym roku nauki w Hogwarcie. Niezmiernie się cieszę, że możemy być tu dziś z powrotem bez żadnego ryzyka, świętując w dalszym ciągu zwycięstwo nad Voldemortem…

-Tak,tak pasjonująca przemowa, ale skończ już truć człowieku- stwierdził Blaise z wyraźnie znudzoną miną- co roku opowiadasz to samo, helooł, zmień płytę !

-Blaise, przestań marudzić, że cię to nie obchodzi-stwierdziła Pansy- przecież wiemy, że cieszysz się z tego balu, bo będziesz mógł w końcu formalnie przypieczętować swój związek z Draco-śmiała się dalej ciemnowłosa.

-Pans cicho bądź, jeszcze serio ktoś pomyśli, że to prawda-stwierdził Smok

-Co??? Ty się mnie wstydzisz kochanie?- wykrzyczał Blaise, no co cała sala zwróciła oczy ku nim

-Blaise zaakceptuj fakt, że nasz związek nie ma przyszłości- podjął grę Draco

-I co ja mam teraz zrobić? Smoku, Smoczku nie opuszczaj mnie, ja tak bardzo potrzebuję miłości- szlochał w najlepsze Diabeł, na co wszyscy ryknęli śmiechem wraz z kadrą nauczycielską. Nawet Snape’owi zadrgały kąciki ust jednak znów spoważniał, kiedy usłyszał głos Zabbiniego skierowany w jego kierunku.

-Panie profesorze, słyszał pan to ? Skoro Draco mnie nie chce to może ujawnimy swoją znajomość?-mówił kokieteryjnie Diabeł- zaakceptuję nawet pańskie przetłuszczone włosy. Co Pan na to ?

-Zabbini! Szlaban i -20 punktów dla Slytherinu za obrazę nauczyciela- i kiedy to powiedział dosłownie wyleciał z Sali i nikt nie krył już uśmiechu.

Po skończonej uczcie wróciłam do mojego dormitorium, które dzieliłam z bliźniaczkami Patil i niestety z Lavender. Jednak w tej chwili byłam tylko sama, gdyż moje pozostałe współlokatorki były właśnie w pokoju wspólnym. Rozpakowywałam moje rzeczy, gdy usłyszałam huk.

-Musimy porozmawiać- wysyczała w moją stronę Brown, która jak się okazało było powodem hałasu a to dlatego, ze wpadła do pokoju i z niebywałą siłą zatrzasnęła drzwi.

-Co się stało? – spytałam szczerze zdziwiona

-Jeszcze się pytasz? -krzyknęła- ukradłaś mi Rona !

-Lavender, uspokój się nikogo ci nie ukradłam- mówiłam podniesionym głosem

-Gdyby nie ta cała wojna, on by mnie nigdy nie zostawił, ale jeszcze zobaczymy, która z nas będzie górą- zasyczała i po tych słowach wpadła do łazienki.

Okej, co to było ? To jedno pytanie kotłowało mi się w głowie, ale stwierdziłam, że nie warto się tym przejmować i poszłam spać.

Następnego dnia mieliśmy mieć pierwsze dwie lekcje ze ślizgonami , więc szybciej wstaliśmy i ruszyliśmy na śniadanie do Wielkiej Sali. Wzięłam tylko tosta z dżemem i sok pomarańczowy w przeciwieństwie do Rona, który miał na talerzu połowę z tego co znajdowało się na stole i buzię wypchaną gorącą jajecznicą.

-Ron, proszę cie nie rób wstydu, ludzie patrzą na ciebie tak jakbyś w domu nigdy nie widział jedzenia-  poważnie stwierdziła Ginny, choć powstrzymywała się by nie wybuchnąć  śmiechem

-Ależ ja nie mogę jeść w domu, bo ty mi wszystko zjadasz, co zresztą widać-palnął Ron, no co jego siostra walnęła go w rudą czuprynę- no co ? Sama marudziłaś, że przytyłaś.

-To, że ona tak mówi nie znaczy, że możesz jej to wypominać- roześmiał się Harry

-Do was to nic nie można powiedzieć- powiedział z udawaną obrazą Ron i wszyscy zaczęliśmy się śmiać.

W takich radosnych humorach ruszyliśmy w stronę lochów. Kiedy byliśmy już przy drzwiach usłyszeliśmy śmiechy uczniów, kiedy weszliśmy do sali okazało się, że…